Acto de presentación dedicado ao compositor Andrés Gaos, cunha recepción na aula 12, da “ Facultade de Xeografía e Historia”-19.30- antes do concerto que poderemos seguir no Paraninfo dá Universidade, dedicado ás cancións de Andrés Gaos, das que serán intérpretes a mezzo Iria Cuevas, acompañada polo pianista Afasto Amoedo.
Iria obtivo o Título Superior de Música, na especialidade de canto, baixo a tutela de Teresa Novoa. Asistiu a cursos de interpretación vocal impartidos polo mestre Miguel Zanetti, unha das autoridades nestas especialialidades, tamén con Jorge Robaina, Antón García Abril, Isabel Penagos- nos “Cursos Ou.I. de Música en Compostela”-, Daniella Pastorello ou Thomas Busch, en Mantua. Foi premiada en 2011 coa “Mención de Honra”, no concurso organizado pola “Consellería de Cultura e Educación dá Xunta de Galicia”, en colaboración coa “Fundación Paideia”, que faría posible a gravación do rexistro “ Mélodies”, con Afasto Amoedo. Afasto Amoedo, un dos nosos máis dotados repertoristas, foi alumno de Jesús Fernández Yepes e Josefa Estarque, nas especialidades de piano e música de cámara, coas mellores cualificacións. Miguel Zanetti, contribúo a forxar a súa carreira interpretativa, no espazo de acompañamento. Estreou obras dos nosos compositores máis representativos e para exemplo, o triplo cd “ Antoloxía de Compositores Galegos”, en colaboración co clarinetista Asterio Leiva, editado por “ Ouvirmos”. Co trompetista Rubén Simeó, realizou traballos importantes “Virtuosismo barroco” e ” Trumpet Contemporary”. Outra das achegas destacables do dúo, foi o concerto dedicado a Víctor Sainz Armesto, no seu centenario.
As obras elixidas para esta homenaxe, comezarán con “A rosa” (a rose), sobre un poema de Hans C. Andersen, na que hai unha absoluta correspondencia entre o texto e o canto. Estamos ante unha poesía propicia dentro do xénero afrancesado da “ mélodie”, moi á vez coas pezas de mocidade. Poderán destacarse como lembro as versións de Mª Teresa do Castelo, con Pablo Ferreño e a do tenor José Antonio Campo, con Severino Ortiz.
“ Paix Suprême”, sobre un texto de Goethe, defínese como un “romance pour chant et piano”, que encabezaba na súa portada unha dedicatoria a Camille Saint- Saëns. Para dar réplica musical ao sereno poema de Goethe- como nos di Xullo Andrade Malde-, Gaos sitúa a vocalidad no rexistro central da corda. Iso fai que a obra resulte moi conveniente para voces medias. O piano, renuncia practicamente ás oitavas máis elevadas e en cambio explota amplamente as graves.
“Premiers Printemps”, foi publicada na “Revista Musical” de Montevideo, coa canción “A Rose”. A característica do texto atopa a súa lóxica correspondencia cunha música intimista e lírica, que expresa nobres sentimentos. O aire é moderado, con algunhas indicacións dinámicas escasas. O poema en si mesmo, é correcto tanto desde o punto de vista estrutural como na linguaxe utilizada. Estamos ante unha composición primeriza, propia dun adolescente que manifesta unha sensibilidade sorprendente, nas proximidades do que para os consagrados ao “Lied”, definen como “ sehnsucht”.
“O Dadivoso”, é unha peza con texto do propio Gaos. Resulta unha canción alegre e desenfadada, e na súa música é interesante destacar o ritmo monótono e o carácter repetitivo de frases e temas. “O canto do galo”, é unha canción que pretende dar a visión humorística dun aquelarre. O propio texto é bastante singular, sendo a propia música pouco complexa. O piano non ofrece grandes dificultades, pero debe traducir as enxeñosas harmonías., que dan un certo sentido de malignidad, un pouco sarcástico. “Pastoral”, sobre un poema propio, goza dunha expresión sinxela. Consta de dúas estrofas de seis versos cada unha, pero dunha distribución peculiar. “As lavaderitas” é unha canción infantil que como outras, quedou á marxe da súa catalogación.
“Rosa de abril”, unha das máis divulgadas, é obra póstuma e aprécialla pola súa delicadeza expresiva e pola sinxeleza estrutural, que nos traslada ás primeiras cancións. A súa beleza, propiciou abundantes arranxos camerísticos, tanto para violín e piano como para chelo e piano; tamén hai unha versión para piano a catro mans, da que foron artífices José Manuel Yáñez e Genaro Fernández. A “Canción de primavera”, é máis complexa na súa liña de canto do que nun principio parece porque debe encartarse á mobilidade do metro e tamén debe responder á tonalidade fluctuante. “Ai,o meu amor!”, resulta un aire de “ Allegretto” de música graciosa cun ritmo sempre ben marcado, moi apropiado para o texto.
